Κανείς δεν βγαίνει απ’ το κουτάκι του: Μοναξιά και μίζεροι κόσμοι

📸https://guchellas.wordpreimage-1-1.png

Αναδημοσίευση από:https://timesforchange.wordpress.com/2025/10/03/%cf%83%cf%85%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%cf%8d%ce%b6%ce%bf/#bm_3

 

ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ του Νικολάου Κούζου Μέρος Α

 

12. [Το κρίμα]

Χάθηκε η ποικιλία των χρωμάτων και της μουσικής.

Χάθηκε η μαγεία της ανθρώπινης διαφορετικότητας και ζω μονάχος απομονωμένος από αυτό που αγαπώ.

Αγαπώ την ποικιλία της ανθρώπινης νόησης, που αντιλαμβάνεται την διαφορετικότητα μέσα  από τις αναρίθμητες πηγές των παραδόσεων των λαών.

Αναζητώ την εξέλιξη μέσα από την πρωτοτυπία και την απελευθέρωση απ’ το κάθε κατεστημένο, κι’ αυτό, χωρίς να το καταργώ, γιατί και αυτό αποτελεί μέρος της διαφορετικότητάς μου.

Αγαπώ κάθε προϊόν που αντλείται από  την σύνθεση κι’ ανάμιξη πολλών λαών και παραδόσεων.

Με κουράζει η μονοτονία της μιας αλήθειας γιατί δεν υπάρχει μόνο μία Με κουράζει η ολίσθηση στην απλούστευση των εννοιών και στην

απλοποίηση των μέσων και του τρόπου επικοινωνίας.

Αγαπώ την δημιουργικότητα που αναβλύζει μέσα από πολύχρωμους

κήπους και φωτισμένα σιντριβάνια που αντλούν νερά από τόπους μακρινούς και ξεχασμένους, από λίμνες καθαρές και βουνά χιονισμένα, από ρυάκια και ποταμούς που συνδέουν χρόνους παλαιούς με το παρόν και με οράματα του μέλλοντος.

Δεν μπορώ να κλειστώ σ’ ένα κουτί μιας κοινωνίας που ξέρω ότι είναι προσωρινή.

Είμαι το παιδί μιας κοινωνίας που η πατρίδα μου είναι οι πατρίδες όλες μαζί.

Τι κρίμα που είμαι μόνος μου, κανείς δεν με ακολουθεί, κανείς δεν βγαίνει απ’ το κουτάκι του, το μίζερο, που αναβλύζει μούχλα και μοναξιά χειρότερη απ’ την δικιά μου.