pexels-photo
Αναδημοσίευση από:https://wordpress.com/reader/feeds/119548339/posts/5672051968
Ο άνεμος φέρνει σκόνη και όνειρα, θραύσματα σπιτιών και αρχαία γέλια, ενώ ο ήλιος καίει τον ορίζοντα, διψασμένος για ειρήνη και αίμα. Ένα παιδί κρατάει σφιχτά ένα κομμάτι ψωμί, το μοιράζεται με ένα ανώνυμο σκυλί, και η σιωπή ανάμεσά τους είναι πιο δυνατή από τις βόμβες που πέφτουν στο βάθος.
Η γη τρέμει κάτω από βαριά βήματα και ιστορίες που αφηγούνται και θάβονται, ενώ λουλούδια φυτρώνουν ανάμεσα στις ρωγμές, σιωπηλοί μάρτυρες κάθε πληγής. Οι μητέρες τραγουδούν νανουρίσματα, με φωνές που μοιάζουν με αποχαιρετισμούς, και ο χρόνος σταματά για μια στιγμή, πριν ξαναρχίσει το πέταγμα του.
Μέσα στη νύχτα, τα αστέρια λάμπουν αδιάφορα για τη φωτιά και τον πόνο, και κάποιος ακόμα ονειρεύεται, παρά τον θόρυβο του κόσμου. Την αυγή, ένα νέο φύλλο χόρτου σπάει το τσιμέντο του φόβου, και η ζωή, πεισματάρα και εύθραυστη, γράφει το όνομά της στον πόλεμο.
©️ Έμιλι Κέιμπορ

Ανακάλυψε περισσότερα από guchellas.com Global Union of Citizens
Εγγραφείτε για να λαμβάνετε τις τελευταίες αναρτήσεις στο email σας.
