Κάθε ηλιοβασίλεμα, ένα φλεγόμενο αντίο

pexels-photo

Αναδημοσίευση από:https://rivaombrosa.wordpress.com/2025/05/13/tu-5/

 “Tu”

Όταν μπορώ, πηγαίνω στη θάλασσα

όχι για να κολυμπήσω, αλλά για να με κοιτάξουν τα κύματα,

όπως έκανες εσύ, όταν ένα μόνο βλέμμα ήταν αρκετό για να με γδύσει.

Περπατάω αργά στην άμμο, τα πόδια μου βυθίζονται,

οι σκέψεις μου επίσης.

Το αλάτι χαϊδεύει τους αστραγάλους μου και

κάθε πιτσίλισμα είναι ένα χάδι που μοιάζει με την αναπνοή σου.

Δεν είσαι εδώ, αλλά ο άνεμος μου μιλάει για σένα,

αυτός ο ζεστός άνεμος που άρπαξε τους γοφούς μου και

έκανε το κεφάλι μου να γυρίζει,

σαν ο κόσμος να ήταν απλώς ένα άστρωτο κρεβάτι και

τα χέρια μας χαμένα ανάμεσα στα μαξιλάρια.

Κάθομαι εκεί που έρχεται το νερό για να διηγηθώ την ιστορία του.

Φέρνει μαζί του σπασμένα κοχύλια, κουρασμένα φύκια, λέξεις που αιωρούνται.

Και τα ακούω όπως ακούει κανείς ένα τραγούδι που πονάει,

που κάνει καλό, που κάνει και τα δύο.

Όταν μπορώ, πηγαίνω στη θάλασσα γιατί εκεί ο χρόνος απλώνεται δίπλα μου

όπως εσύ, χωρίς βιασύνη, χωρίς να λες τίποτα,

μόνο με αυτόν τον τρόπο σου να με αγγίζεις έστω και από μακριά.

Και εγώ, που έχω μάθει να χαμογελώ με μελαγχολία στα χείλη μου,

αφήνω τον ήλιο να λιώνει τις σκέψεις μου,

αφήνω το νερό να γλιστράει πάνω μου όπως γλιστρούσαν τα δάχτυλά σου το

καλοκαίρι, όταν η σιωπή ήταν αρκετή για να νιώσουμε το ένα το άλλο.

Κάθε κύμα είναι μια επιστροφή που δεν συμβαίνει.

Κάθε ηλιοβασίλεμα, ένα φλεγόμενο αντίο.

Ωστόσο, όταν μπορώ, πηγαίνω στη θάλασσα, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω

ότι θα μπορούσα να επιστρέψω εκεί.

Και ίσως, αν μείνω αρκετά, με βρεις εκεί ξαπλωμένο με το δέρμα μου γυμνό από

αναμνήσεις και έτοιμο να σου πω όλα όσα δεν σου έχω πει ποτέ.

©️ Έμιλι Κέιμπορ

Από το θεατρικό προσχέδιο

για τη σκηνοθεσία του

«Ένα τραγούδι δονείται»

Δ.ΣΙΑΕ

Tu