3. ΠΟΣΟΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ? Όσοι την αναζητούν….

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο των Αϊνστάιν, Ταγκόρ, Γκροτόφσκι, Κρισναμούρτι και Ταρκόφσκι «4 χ 5»

By SearchingTheMeaningOfLife

Αϊνστάιν: «Δεν μπορώ να αποδείξω την ορθότητα αυτής της αφηρημένης ιδέας μου, είναι όμως η θρησκεία μου. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά πιστεύω στο πυθαγόρειο επιχείρημα, ότι η αλήθεια είναι ανεξάρτητη από τα όντα». 

ΑΪΝΣΤΑΪΝ: «Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις για τη φύση του Σύμπαντος. Ο κόσμος ως ενότητα που εξαρτάται από την ανθρωπότητα και ο κόσμος ως πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον ανθρώπινο παράγοντα».

Α: «Αν δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι, δεν θα ήταν ωραίος ο Απόλλωνας του Mπελβεντέρι;»

T: «Όχι».

A: «Συμφωνώ ως προς αυτή την άποψη της ομορφιάς, όχι, όμως, ως προς την αλήθεια».

Τ: «Γιατί όχι; Η αλήθεια αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους». 

Σύμφωνα με τον ποιητή, δεν αμφισβητείται η ύπαρξη του τραπεζιού όταν κανείς δεν είναι στο σπίτι. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός πως αυτή η ύπαρξη αποκτά σημασία για μας μόνον όταν συλλαμβάνεται από ένα συνειδητό νου. Κάποτε ο Ταγκόρ έγραφε: «Το Σύμπαν είναι όπως ένας ιστός και οι διάνοιες είναι σαν τις αράχνες. Γιατί ο νους είναι συγχρόνως και ένας και πολλοί».

Τ: «Αλλιώς το δράμα της ύπαρξης θα ήταν τελείως τυχαίο. Είναι η διαρκής αρμονία ανάμεσα στην τύχη και στον προσδιορισμό που την καθιστά αιώνια νέα και ζωντανή».

A: «Πιστεύω πως οτιδήποτε κάνουμε ή ζούμε έχει την αιτιότητά του… Είναι όμως καλό το ότι δεν μπορούμε να τη διαβλέψουμε». 

από τις συζητήσεις των Αϊνστάιν και Ταγκόρ:

1) Η Φύση υπάρχει αντικειμενικά, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι (Αϊνστάιν).  

2) Η αντικειμενική ύπαρξη του κόσμου δεν έχει κανένα νόημα ανεξάρτητο από τον ανθρώπινο νου (Μπορ).  

3) Η Φύση μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο με τους όρους των διανοητικών μας ερμηνειών, οι οποίες βασίζονται σε αυτό που νομίζουμε ότι συλλαμβάνουμε (Ταγκόρ). 

«Καθετότητα» σημαίνει να περάσει κανείς από το συνηθισμένο ή κοινό επίπεδο ζωής υπό μία έννοια θα μπορούσαμε να πούμε το καθημερινό επίπεδο σε ένα επίπεδο ενέργειας πολύ πιο λεπτοφυούς ή ακόμη και προς την ανώτερη ένωση. Δεν θα ήταν σωστό να πούμε περισσότερα στο σημείο αυτό. Απλώς υποδείχνω το δρόμο, την κατεύθυνση. Εκεί υπάρχει ένας άλλος δρόμος φυσικά.

Συνεπώς, το θέμα είναι πώς θα περάσει κανείς από το συνηθισμένο επίπεδο αντίληψης σε ένα υψηλότερο, πιο λεπτοφυές. Φυσικά αναφέρομαι στο μεγάλο ζήτημα της Εργασίας στον εαυτό, στο να εργαστεί δηλαδή κανείς με τον εαυτό του. 

Οργανικότητα είναι να ζει κάποιος σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, σε ένα όμως πρωταρχικό επίπεδο. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι το σώμα είναι ένα ζώο. Δεν λέω ότι είμαστε ζώα, λέω απλώς ότι το σώμα μας είναι ζώο. Η οργανικότητα  συνδέεται με την παιδική ηλικία. Το παιδί είναι σχεδόν πάντα οργανικό. Η οργανικότητα είναι κάτι που κάποιος διαθέτει περισσότερο όταν είναι παιδί και λιγοστεύει καθώς μεγαλώνει. Προφανώς, είναι δυνατόν να επιμηκύνουμε της ζωή της οργανικότητας με το να πολεμούμε ενάντια σε αποκτημένες συνήθειες, ενάντια στην εκπαίδευση της συνηθισμένης ζωής, σπάζοντας και εξαλείφοντας τα κλισέ της συμπεριφοράς.

Το πέρασμα από το σώμα-και-ουσία στο σώμα της ουσίας είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί με λόγια. Προσπαθεί κανείς με λόγια μεταφορικά και παραβολές να πει κάτι, όμως αυτού του είδους η προσέγγιση στερείται ακρίβειας. Στην αρχή της εργασίας στον εαυτό και όσο κάποιος είναι νέος, το επίπεδο της οργανικότητας είναι βασικό στοιχείο. Το να μείνει, όμως, κάποιος μόνο στο σωματικό επίπεδο σημαίνει να αποσυντίθεται μαζί με το σώμα ή για να το θέσω ωμά όπως ο Μάιστερ Έκαρτ, είναι να ψήνεται κανείς μαζί με το σώμα. Έτσι, υπάρχει ακόμη κάτι να ανακαλύψουμε.  Και τι σημαίνει να ανακαλύψουμε; Σημαίνει ότι πρέπει να πράξουμε. Πάντα εμφανίζεται το ζήτημα του πράττειν.

Ρωτάει κάποιος τον Ναραγιάνα ή κάποια από τις μορφές του Θεού: «Πόσες ενσαρκώσεις θα χρειαζόμουν ακόμη, αν σε αγαπούσα βαθιά;» Και ο Θεός απαντά:

«Επτά». «Και αν σε μισούσα;» Και τότε ο Θεός απαντάει: «Μόνον τρεις γιατί αν με μισούσες θα με σκεφτόσουν όλη την ώρα».

Η εμφάνιση της ζωής και της συνειδητότητας προκύπτει σαν ένα μικρό αντίθετο ρεύμα, διότι με την επιστημονική έννοια, ο κόσμος έχει δημιουργηθεί μέσω της εντροπίας και στην εντροπία. Ένα είδος αντίθετης διαδικασίας είναι η εμφάνιση της ζωής, σύνθετων μορφών ζωής και τύπων συνειδητότητας με την απλή έννοια της λέξης: απλώς ένα αντίθετο ρεύμα…

Τώρα, πώς αντιμετωπίζουμε τους επιφανειακούς φόβους; Συνήθως με διάφορους τρόπους: είτε προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτούς είτε καταφεύγουμε στο αλκοόλ, πηγαίνουμε στην εκκλησία, επαναλαμβάνουμε κάποιο μάντρα ή διαβάζουμε ένα βιβλίο. Και βέβαια, αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι όλα αυτά –το διάβασμα ενός βιβλίου, η επίσκεψη σε μια εκκλησία προς αναζήτηση του Θεού ή το αλκοόλ είναι το ίδιο, διότι όλοι αυτοί οι τρόποι είναι τρόποι διαφυγής από τους φόβους, τους οποίους γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Στη συνέχεια, το δεύτερο βήμα αφορά το να εξοικειωθούμε με το υποσυνείδητο, με το οποίο δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι, και αυτό είναι δύσκολο. Για να εξοικειωθούμε με αυτό το κομμάτι μας, για να γνωρίσουμε το περιεχόμενό του, χρειάζεται ένα είδος προσοχής, ένα είδος εντατικής παρατήρησης, που δεν αναλύει, δεν επικρίνει, δεν απολογείται, δεν εξηγεί απλώς παρατηρεί με προσοχή. 

Πρέπει κανείς να μπορεί να βλέπει με ξεκάθαρο τρόπο αυτά τα δύο: τη σημασία της συγκέντρωσης και τη σημασία της προσοχής. Στην προσοχή υπάρχει μια παντελής κενότητα. Ειδάλλως, δεν μπορεί κάποιος να προσέξει. Για παράδειγμα, εδώ τώρα, αν είμαι προσεκτικός, ακούω συγχρόνως τον ήχο του τρένου στη γέφυρα, ακούω το σφύριγμά του, ακούω τον ομιλητή, τα σπουργίτια που πετάνε έξω από το δωμάτιο, βλέπω τους ανθρώπους το χαμόγελό τους, το ύφος τους κτλ. Αν όμως κανείς είναι απλώς συγκεντρωμένος, δεν μπορεί να είναι ενήμερος για όλη αυτή την εκπληκτική κινητικότητα που λαμβάνει χώρα. 

Ο νους πρέπει να απελευθερωθεί από το χρόνο. Χωρίς αυτή την απελευθέρωση, δεν μπορεί ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από το φόβο. Διότι ο φόβος είναι το αποτέλεσμα της σκέψης. Αν δεν έχετε καθόλου σκέψεις για το αύριο, δεν θα φοβάστε το αύριο. Αν δεν συντελείται καμία διαδικασία σκέψης σε σχέση με κάτι, το οποίο σκέφτεστε ότι το φοβάστε, δεν θα υπάρχει φόβος. Αν έρθει κάποια στιγμή απρόσμενα ο θάνατος, αυτός δεν έχει το φόβο του θανάτου.  

Η σκέψη είναι η πηγή του φόβου. Ο χρόνος δίνει έδαφος στο φόβο. Έτσι, πρέπει κανείς να καταλάβει το φόβο και να απελευθερωθεί από αυτόν όχι από το φόβο του φιδιού, αλλά από ένα βαθύτερο φόβο που προκαλεί λύπη, το φόβο που εμποδίζει την αγάπη, το φόβο που συννεφιάζει το μυαλό, το φόβο που δημιουργεί συγκρούσεις, το φόβο που προκαλεί συσκότιση. Οι περισσότεροι ζούμε στο σκοτάδι και πεθαίνουμε στο σκοτάδι. Αν καταλάβαινε κανείς πραγματικά αυτό το φόβο, τότε θα μπορούσε να κατανοήσει ολόκληρη τη διαδικασία της συνειδητότητας που κατά βάθος είναι μια διαδικασία του χρόνου. 

Η ζωή μας κυριαρχείται πλέον από τον υλισμό, εξαιτίας της αναθεώρησης της σχέσης του τόπου και του χρόνου. Δηλαδή, πράγματι είναι σαν να ζούμε υλιστικά, εξαιτίας ακριβώς της εμφάνισης αυτού του φαινομένου. Είμαστε υπερβολικά ευάλωτοι σε αυτές τις δυο κατηγορίες, επειδή περιορίζουν τις φυσικές μας δυνατότητες. 

Γνωρίζουμε ότι μερικά ζώα έχουν επίσης ανεπτυγμένη αισθητική και μπορούν να δημιουργήσουν στην κυριολεξία κάτι ολοκληρωμένο και φυσικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την τελειότητα των κηρυθρών που κατασκευάζουν οι μέλισσες για να συσσωρεύουν το μέλι. Θέλω να πω πως ο άνθρωπος θεωρεί το χάρισμα που του δόθηκε ιδιοκτησία του και ότι αυτό του δίνει το δικαίωμα να σκεφτεί ότι η τέχνη δεν του δημιουργεί καμιά υποχρέωση. Έτσι εξηγείται το πνευματικό κενό που βασιλεύει στη σύγχρονη τέχνη. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από μας αναρωτιούνται: «Έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιούμε μια πράξη δημιουργίας αυτής της τάξεως;» Μια τέτοια αναφορά του καλλιτέχνη για τα δημιουργήματά του και του κοινού για την τέχνη δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να μας ικανοποιήσει. Εν συντομία, η τέχνη μετατρέπεται σε τέχνη τυπική ή σε απλό εμπόρευμα. 

Χάνουμε αυτό που μας δόθηκε από καταγωγής, την ελευθερία επιλογής. Να γιατί θεωρώ τον πολιτισμό μας ψεύτικο. Ο Ρώσος φιλόσοφος Μπερντιάεφ με προσοχή παρατήρησε ότι υπάρχουν δύο στάδια στην ιστορία του πολιτισμού μας. Το πρώτο είναι η εποχή της καλλιέργειας, όπου η εξέλιξη είναι αρμονική και γίνεται σε πνευματική βάση. Το δεύτερο είναι η στιγμή που αρχίζει μια αλυσιδωτή αντίδραση που ξεφεύγει από τη θέληση του ανθρώπου, όπου αυτή η δυναμική δεν ελέγχεται πια. Τότε, λοιπόν, παίρνει τέλος η καλλιέργεια και αρχίζει ο πολιτισμός.  

by SearchingTheMeaningOfLife

🪶Η ζωή μας κυριαρχείται πλέον από τον υλισμό, εξαιτίας της αναθεώρησης της σχέσης του τόπου και του χρόνου. Δηλαδή, πράγματι είναι σαν να ζούμε υλιστικά, εξαιτίας ακριβώς της εμφάνισης αυτού του φαινομένου. Είμαστε υπερβολικά ευάλωτοι σε αυτές τις δυο κατηγορίες, επειδή περιορίζουν τις φυσικές μας δυνατότητες. | από το βιβλίο των Αϊνστάιν, Ταγκόρ, Γκροτόφσκι, Κρισναμούρτι και Ταρκόφσκι «4 χ 5»