Bravo Bravo Bravo μας, γιατί όλοι έχουμε συμμετοχή σε αυτό. Όλοι έχουμε ακούσει για τους: G7 και G20, ΟΠΕΚ, ένωση τραπεζών, και πολλών πολλών άλλων που ενώνονται και συμφωνούν σε προτάσεις αύξησης των ανεξέλεγκτων κερδών τους και του βανδαλισμού του πλανήτη μας. Μόνο οι πολίτες δεν ενώνονται διαδικτυακά GUC για ν’ απαιτήσουν και να επιβάλουν ένα κατώτατο ελάχιστο μέτρο: Όχι στο θάνατο από πείνα, δίψα, πνιγμούς, πολέμους. Σας θυμίζω τον Μαχάτμα Γκάντι που άοπλος ακολουθώνταστον εκατομμύρια Ινδοί, επέβαλε το δίκιο τους σε μια αυτοκρατορία!
guchellas.com

Στοχαστής: Θανάσης Τσακαλίδης

Οι κωμωδίες όλες μοιάζουν μεταξύ τους, μα οι τραγωδίες διαφέρουν γιατί η καθεμιά πονάει με τον τρόπο τον δικό της.

Άλλο ένα συμβάν που’ρχεται σα χαστούκι στα μούτρα μας, να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο που’ναι η ζωή.

Να ξυπνήσουμε λίγο, να καταλάβουμε τι παίζει, τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας.

Είμαστε οι τυχεροί αυτού του κόσμου, παρά την ατυχία μας να’μαστε φτωχοί ανάμεσα σε πλούσιους. Γεννηθήκαμε στο καλό χωράφι, στην Ευρώπη, την καλύτερή της εποχή, παρά τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό, και να μην είμαστε αχάριστοι. Βέβαια, αχαριστία θα ήταν να μείνουμε στα όσα κερδήθηκαν ως τα τώρα, και να μην συνεχίσουμε τον αγώνα μας για μια ακόμη καλύτερη ζωή, για εμάς και για τους άλλους.

Στον κόσμο μας ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που χάνονται επειδή δεν είχανε τα απολύτως βασικά για την επιβίωση. Τροφή, νερό, πρόσβαση στην υγεία. Ακόμη και σήμερα γίνονται πόλεμοι. Εμφύλιοι κυρίως που τρέφονται από τις μεγάλες δυνάμεις. Πάνε και χώνουν παντού τις μυτόγκες τους οι άτιμες αυτές μεγάλες δυνάμεις, κλέβουν και ρημάζουν αφού πρώτα καταπνίξουν κάθε ελπίδα, και καμώνονται αργότερα πως φέρνουν λύσεις.

Το ίδιο τροπάριο πάντοτε. Κάποιοι θα πολεμήσουν, κάποιοι θα χάσουν, κάποιοι θα νικήσουν. Κάποιοι θα κυριαρχήσουν, κάποιοι θα υποταχθούν. Κάποιοι θα γίνουν πλούσιοι, κάποιοι φτωχοί. Αφέντες και δούλοι οι άνθρωποι μια ζωή. Κι έχει ανάγκη ο ένας τον άλλο για να’ναι αυτό που’ναι. Μα πάντα, ο φτωχός θέλει να γίνει πλούσιος, να πάρει τη θέση του δυνάστη του. Ποτέ δε θέλησε ο άνθρωπος πραγματική δικαιοσύνη. Ποτέ δε θέλησε ισότητα, μήτε αδελφοσύνη. Η ανθρώπινη φύση είναι βρώμικη πολύ. Κι όσο παραμένουμε άνθρωποι θα είμαστε και προβληματικοί.

Η σκέψη και μόνο πως εκατοντάδες ψυχές βρήκανε τραγικό θάνατο στα νερά της μεσογείου, μας ανατριχιάζει και μας αφήνει άφωνους. Για τις στατιστικές, είναι κι άλλα ψηφία που έρχονται να ενωθούν με τους προηγούμενους αριθμούς. Μα για εμάς που βλέπουμε τον άνθρωπο στα μάτια, είναι ψυχές που αδικοχάθηκαν, θύματα λίγων και πολλών ταυτόχρονα. Δεν πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τον θάνατό τους όλοι, γιατί τότε δε σεβόμαστε τον νεκρό. Κάποιοι φέρουν μεγαλύτερη ευθύνη. Συνήθως είναι αυτοί που ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα. Αλλά κι άλλοι, που δημιουργούν τις συνθήκες ώστε οι άνθρωποι που χάνονται, να ρίξουν τις τύχες τους σε μια βάρκα για να σωθούν από τη μιζέρια. Οι φταίχτες, είναι αυτοί που κερδίζουν από τον πόνο των ανθρώπων αυτών. Το ζήτημα όμως είναι ότι, ελάχιστη ευθύνη αναλογεί και σε όλους τους υπόλοιπους, που βλέπουν, ακούν, συμφωνούν ή διαφωνούν, λίγη σημασία έχει, αλλά δεν κάνουν τίποτα πραγματικά για να αλλάξει η κατάσταση.

Όλοι είμαστε βολεμένοι. Άλλοι με τις χαρές τους, άλλοι με τους πόνους τους. Άλλοι φορούν την μπότα και πατάνε λαιμούς. Άλλοι είναι κάτω από την μπότα, μα αφού αναπνέουν, έστω και με το ζόρι, παραμένουν αδρανείς, έχοντας παραλύσει. Όλοι έχουμε τη θέση μας στην ανθρωπότητα, στην κοινωνία και στο σύστημά της. Και κανείς πραγματικά δε θέλει να κουνηθεί από εκεί όπου βρίσκεται, παρά μόνο ίσως προς τα πάνω. Αν μας ενοχλούσε να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, θα τους είχαμε ταΐσει. Αν μας ενοχλούσε άνθρωποι να πεθαίνουν στα παγωμένα νερά, θα τους είχαμε βοηθήσει. Αν είχαμε λίγη τσίπα, κάποιο ψήγμα ανθρωπιάς, δε θα φορούσαμε μάσκες, όλη μέρα, κάθε μέρα.

Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη γη;

Ποιος κερδίζει από την πείνα;

Ποιος πλουτίζει πουλώντας όπλα;

Ποιος έχει ανάγκη από φθηνά εργατικά χέρια;

Ποιος θα πουλούσε ακόμη και τη μάνα του για να παραμείνει στην εξουσία;

Κανείς απ’όσους διαβάζουν αυτές τις σκέψεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Βλέπετε, η ζούγκλα ευνοεί τους δυνατούς. Τους πονηρούς. Τους ανήθικους. Αυτούς που θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να πάρουν αυτό που θέλουν, που δεν κολλάνε πουθενά και σε τίποτα. Με λίγα λόγια, ο ανταγωνισμός της ζωής ευνοεί τα πιο αρρωστημένα μυαλά που υπήρξαν. Κι αυτό θα συμβαίνει όσο ο άνθρωπος παραμένει ζώο, σκεπτόμενος με παρωπίδες το μικρό του εγώ, δίχως σοφία καμιά, εναντιωμένος απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να ενώνει και να ενδυναμώνει. Οι ισχυρότεροι του κόσμου τούτου, είναι και οι χειρότεροι που έχουν εμφανιστεί. Αν κάποιοι από εμάς είναι, ή καλύτερα, προσπαθούν να είναι, ηθικά στοιχεία, αυτό μόνο ως αδυναμία μπορεί να εκληφθεί από τους άρχοντες της ζωής. Γι’αυτό κι έχουν κάθε λόγο να ωθούν κάθε είδους ιδεολογία. Θρησκείες, πολιτικές ιδεολογίες, κόμματα και χρώματα, σεξουαλικοί προσδιορισμοί, όλα όσα μας χωρίζουν με τους πολλούς και μας ενώνουν με τους λίγους, μήπως και πάρουμε μια ανάσα μέσα στην κοινότητα και νιώσουμε λιγότερο μόνοι, λιγότερο παράξενοι.

Αδερφούλα κι αδερφάκο, όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, εφόσον αναπνέεις κι έχεις ζωή μέσα σου, αξίζεις τα καλύτερα. Αξίζεις γιατί είσαι κύτταρο της ανθρωπότητας κι άρα της ζωής. Δεν πρέπει να πονάς, δεν πρέπει να χάνεις την ελπίδα σου, δεν πρέπει να νιώθεις μόνος ή μόνη. Σήκωσε τα μάτια, κοίτα τους άλλους αδερφούς και τις αδερφές σου, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αν είμαστε στην επιφάνεια της σούπας κι όχι μέσα της, λίγη διαφορά έχει. Όλοι εδώ είμαστε με τους πόνους και τις αγωνίες μας.

Αναρωτιέμαι, θα μπορούσα εγώ να πω ψέματα, να σκαρφιστώ ιστορίες, να δακρύσω δίχως να το νιώθω, να κάνω χειραψίες με τον κάθε τυχόντα, μοιράζοντας χαμόγελα χωρίς χαμογελαστά μάτια. Θέλω να πω όχι. Πιστεύω πως όχι, δε θα μπορούσα, κι η απόδειξη είναι ότι κάθομαι και γράφω αυτές τις λέξεις, συνθέτοντας αυτά τα νοήματα. Μα φοβάμαι. Αν ήμουν άλλος, αν ζούσα σε διαφορετικές συνθήκες, αν δεν είχα γνωρίσει ό,τι γνώρισα ως τώρα. Δε θα μπορούσα να πέσω σε ατοπήματα;

Τελικά, νιώθω ότι το καλό και το κακό κατοικούν εντός μου. Κατοικούν εντός του κάθε ανθρώπου. Το καλό και το κακό, δεν υπάρχουν. Εμείς, οι παρατηρητές, τα κάνουμε να υπάρχουν επειδή εξετάζουμε μια κατάσταση με συγκεκριμένα κριτήρια. Τι θα γινόταν αν τα κριτήρια αυτά αλλάζανε;

Μα ο κύκλος αυτός της σκέψης μου, δεν μπορεί να δικαιολογήσει κανέναν που αφήνεται έρμαιο των χειρότερων διαθέσεων μέσα του, και καταλήγει να πουλά ζεστό ζεστό τον θάνατο. Που δημιουργεί τις συνθήκες αυτές οι οποίες καταστρέφουν τον κόσμο μας. Όχι. Κάποια πράγματα, όσο κακοί κι αν είμαστε όλοι, δε δικαιολογούνται.

Το ναυάγιο αυτό έξω από την Πύλο, είναι άλλο ένα χαστούκι για εμάς, τους απ’έξω, για όλα τα στραβά που αφήνουμε να υπάρχουν στον κόσμο, δίχως να κάνουμε κάτι, γιατί δε θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάτι. Μας βολεύει να’χουμε να βρίζουμε όλα αυτά τα βαμπίρ τους πολιτικούς και τα οικονομικά συμφέροντα, τα σώματα ασφαλείας, γιατί φέρουν εκ των πραγμάτων τη μεγαλύτερη ευθύνη. Εμείς, κάτω από την μπότα, παίρνουμε ίσα ίσα το οξυγόνο που θέλουμε για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Κι αν ποτέ κάποιος ξεφύγει από την κατάσταση αυτή, αντί να βοηθήσει κι άλλους να το σκάσουν, το μόνο που κάνει είναι να φορά κι αυτός τη μπότα, και να πατά τον λαιμό της ανθρωπότητας λίγο πιο δυνατά, για να βγάλει τον πόνο του όχι εκεί που πρέπει, αλλά εκεί που μπορεί.

Είμαστε με λίγα λόγια για κλάματα. Ο άνθρωπος είναι ένα τραγικό ον που παίζει την φαρσοκωμωδία της ζωής.

Κι όλοι όσοι χάθηκαν προχθές μα και που χάνονται καθημερινά, είμαστε εμείς σε άλλα σώματα, μα ούτε κι αυτό λέμε να το καταλάβουμε.

Τελικά, ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει γιατί δεν τον αφήνουμε εμείς. Δεν αλλάζει γιατί δεν αλλάζουμε.

Η πηγή του κακού κρύβεται μέσα μας, όπως και το καλό επίσης.

Μακάρι να μην είχα την αφορμή να γράψω αυτές τις σκέψεις, μα αφού έγινε έτσι, τις αφιερώνω στα αδέρφια μας που χάθηκαν πριν την ώρα τους.