ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ ο αλληλοσεβασμός και να καταλάβουμε ότι τα δικαιώματά μας, είναι δικαίωμα και του κάθε Πολίτη ΌΛΟΥ του κόσμου. Έτσι μόνο υπάρχει ΕΛΠΊΔΑ ΓΙΑ ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ ΕΙΡΉΝΗ και σωτηρία του πλανήτη

Τα  Ηνωµένα Έθνη, το 1948 ψήφισαν υπέρ της δημιουργίας δύο κρατών. Οι εβραίοι συµφώνησαν, οι Άραβες είπαν «όχι». Το αποτέλεσµα ήταν πόλεµος, µε τον οποίο δηµιουργήθηκε το πρώτο κύµα Παλαιστίνιων προσφύγων που εγκατέλειπαν την περιοχή και εβραίων προσφύγων που συνέρρεαν στην περιοχή από ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

χάρτης CJPME Foundation.png

 1948 ΟΗΕ 85 κράτη ψήφισαν υπέρ, 6 κατά, 41 απείχαν και 20 δεν ψήφισαν.

Όταν σπέρνουμε ανέμους θερίζουμε θύελλες .

Οι Πολίτες παγκόσμια να σταματήσουν να στηρίζουν όποιους δημιουργούν ΘΥΤΕΣ

Θανάσης Τσακαλίδης Στοχαστής

Ζωολογικός Κήπος

Με μαζεμένα τα φτερά του.

Με δεμένα τα πόδια του.

Με το κεφάλι σκυφτό.

Και με καρδιά παγωμένη.

Ο άνθρωπος του σήμερα.

Έχει δημιουργήσει έναν πολιτισμό που μοιάζει με ζωολογικό κήπο. Τον έχτισε και μπήκε μέσα του. Κλειδαμπαρώθηκε για να είναι ασφαλής. Έφτιαξε χαρτόκουτα για σπίτια μη τυχόν και κρυώνει τα βράδια. Ανέπτυξε το λογικό του κι έγινε δέσμιός του, εαυτός έναντι εαυτού.

Κατοικούν μέσα μας τουλάχιστον δυο. Ο άγριος εαυτός, κι ο ήμερος. Ο άγριος, ο συναισθηματικός, αυτός που’ναι κοντύτερα στο παιδί μέσα μας. Κι ο ήμερος, ο λογικός, που καμώνεται για ώριμος, έγινε ο γονιός του εαυτού, ο γονιός του παιδιού που κατοικεί εντός μας.

Αυτοί οι εαυτοί απαρτίζουν το σημερινό μας κόσμο. Ο λογικός, κάνει προγράμματα και πλάνα, βάζει στόχους, κρατά χρόνους, ζητά την ανάπτυξη. Ο συναισθηματικός, ζητά να περνά καλά, να ξοδέψει κι όχι να αποταμιεύσει, να ζει στο παρόν και να μη σκέφτεται παρελθόντα και μέλλοντα, δεν τον τρομοκρατεί η καταστροφή. Κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους, αντί να συνεργάζονται. Μια νικάει ο ένας, μια ο άλλος.

Κι όμως, σήμερα έχει για τα καλά πάρει το πάνω χέρι το λογικό κομμάτι μας, και εξουσιάζει με δεινό τρόπο την ψυχούλα μας. Το παιδί δουλεύει σα σκυλί για να’χει να τρώει ο γονιός, αντί για το αντίθετο. Εκμεταλλεύεται το συναίσθημα η λογική, για να πετυχαίνει τους στόχους της. Μα ποιοι είναι αυτοί της οι στόχοι; Άλλα συναισθήματα που εδράζουν σε διαφορετικά εγώ. Βλέπουμε, μυριζόμαστε, πως όλα είναι ένας πόλεμος, με διαφορετικά μέσα. Πόλεμος εγωισμών, που χτίσανε τις λογικές τους για να επιβληθούν στους λιγότερο λογικούς.

Θρησκείες, πατρίδες, ιδέες, όπλα στα χέρια κάποιων, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, για να επιβάλλουν το μικρό υπερεγώ τους, πάνω στις μάζες, πάνω στο ακέραιο ζώο που’ναι ο άνθρωπος.

Έτσι κάπως χτίσαμε τον σημερινό πολιτισμό. Πιάσαμε το τομάρι μας και το ρίξαμε μέσα σε μια φυλακή ώστε να’ναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο, του πετάμε ψωμί και τυρί για να συνεχίσει να υπάρχει. Το βάζουμε να βλέπει σαχλαμάρες για να τραβάμε την προσοχή του από εκεί που πρέπει. Το ρίχνουμε με τα μούτρα στη δουλειά για να’χει η κεφαλή αίμα μπόλικο να πίνει.

Η ανθρωπότητα, ένας οργανισμός που αυτοϋπονομεύεται για να κερδίζουν κάποιοι λίγοι.

Αντί να στεκόμαστε στα κοσμικά μας πόδια και να ατενίζουμε το σύμπαν, όλοι για όλους, με χέρια και πόδια και ψυχή και νου δυνατά, μας ρίξαμε κάτω, μας δέσαμε απ’άκρη σ’άκρη ώστε να μη μπορούμε να σηκωθούμε, και το κεφάλι με το ζόρι κουνά τον εαυτό του δεξιά κι αριστερά στα πατώματα και νομίζει πως κάνει κάτι, πως κάτι βλέπει. Αυτό είναι όλο. Μα δεν μπορούμε άλλο. Έχουμε καταμουδιάσει, εμείς, τα υπόλοιπα κύτταρα της ανθρωπότητας, που αποτελούμε το σώμα της, κι είμαστε σφιχτοδεμένοι.

Τι θα γίνει; Θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση;

Έτσι που τα κάναμε, κυνηγώντας ανούσια πράματα αντί για όσα έχουν ουσία, κοντεύουμε να φάμε τον πλανήτη μας, κι αυτός να μας ξεκάνει. Μάλλον, αν ποτέ μας δει με κανένα τηλεσκόπιο της προκοπής κάποιος εξωγήινος πολιτισμός, θα πει, καλά να πάθουν που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν κεφάλι έναντι του εγωισμού τους.

Παρακολουθώ τις εξελίξεις στον πόλεμο. Νιώθω αποτροπιασμό για τον άνθρωπο. Πώς μπορεί ένας λαός όπως αυτός των Εβραίων, να’χει υποστεί τα πάνδεινα μέσα στο πέρασμα των χρόνων, μα να καταλήγει να γίνει ίδιος με τους διώκτες του. Οι θηριωδίες των ναζιστών, οι διωγμοί από κάθε τόπο που τους φιλοξένησε, οι προσπάθειες να στηλιτεύσουν την εβραιϊκή ταυτότητα, καταλήγουν να γίνουν, αντί για παράδειγμα προς αποφυγή, συνταγή για επικράτηση έναντι ενός εχθρού που’τυχε να κατοικεί στα ιερά χώματα.

Νισάφι πια με αυτή την πόλη της Ιερουσαλήμ! Νισάφι και με την περιοχή που δε γνώρισε ποτέ της ειρήνη! Νισάφι με το τέρας που’χει καταντήσει να γίνει ο άνθρωπος!

Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο. Κι αυτό ποτέ δε θα αλλάξει. Μπορεί να μην είμαστε άμεσα κανίβαλοι, είμαστε όμως με έμμεσο τρόπο. Με ποιανού το αίμα γεμίζουμε τα ποτήρια μας κρασί; Με ποιανού τη σάρκα τρώμε τα κρέατά μας; Με ποιανού το δέρμα ντυνόμαστε για να κρύψουμε τη γύμνια μας; Με το αίμα, τη σάρκα, και το δέρμα, του αδύναμου, του άτυχου, αυτού που ο τροχός της ζωής έφερε στη λάθος μεριά. Κι αντί να θέλουμε να διαλύσουμε αυτόν τον τροχό, που σήμερα μας ανεβάζει, κι αύριο μας ρίχνει στα τάρταρα, εμείς επιθυμούμε μονάχα να μένουμε στην πάνω του πλευρά, και να εξουσιάζουμε, γιατί ο άνθρωπος, αν δεν εξουσιάζει, νιώθει ότι εξουσιάζεται. Γι’αυτό.

Ένας λαός εδώ κι εφτά δεκαετίες είναι σε καθεστώς απαρτχάιντ κι εμείς τρελαινόμαστε με ένα του σπυρί ονόματι Χαμάς που έσπασε. Τι περιμέναμε δηλαδή; Είναι δυνατό να πιέζεις ένα σώμα όπως θέλεις και για όσο θέλεις; Το ίδιο και με όλη τη Μέση Ανατολή. Είναι δυνατό να πιέζεις τους ανθρώπους εκεί, όπως και στην Αφρική, όπως και στη Λατινική Αμερική, όπως και στην Ασία, και αυτοί να μην αντιδράσουν, έστω, βρίσκοντας τρόπους που είναι κατακριτέοι;

Γιατί αυτός ο γαμημένος μας πολιτισμός να βασίζεται στο ψέμα; Στο ψέμα, στην αηδία, στην εκμετάλλευση, στο κακό.

Τα’φερε η τύχη έτσι που οι δυνατοί είναι απ’αυτή τη μεριά του πλανήτη. Και αιώνες τώρα εκμεταλλεύονται ανθρώπους από άλλα ρεύματα πολιτισμού. Κι όταν οι εκμεταλλευόμενοι αντιδρούν με κάθε μέσο, έρχεται ο εκμεταλλευτής που μιλά καλά τη γλώσσα της υποκρισίας, μέσα από ένα λεξιλόγιο ζηλευτό μα καθόλου πιστευτό, να κουνήσει το δάχτυλο στους εχθρούς του που παίζουν το παιχνίδι λιγότερο έξυπνα.

Ποιος δημιούργησε τις τρομοκρατικές οργανώσεις; Ποιος δημιούργησε τις ανάγκες για τη σύστασή τους; Ποιος κατονομάζει τη τρομοκρατία; Τι εστί τρομοκρατία μέσα σε έναν κόσμο που τρομοκρατείται καθημερινά από τις εξουσίες του; Οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές, οι φασίστες, οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί, ή μήπως τα λαμόγια της κάθε εξουσίας, του κάθε τόπου, που χρησιμοποιούν ακόμη κι αυτούς για να διαιωνίζουν τις θέσεις τους;

Μα ας μη γελιόμαστε. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Αυτός και κανένας άλλος.

Κι ούτε και πρόκειται να αλλάξει.

Θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της τεχνολογίας. Της τεχνολογίας που οι επιστήμες έχτισαν, απαρτιζόμενες από ανθρώπους απλούς και εργατικούς σαν κι εμάς, για να στραφεί απέναντι στη φύση και τον άνθρωπο.

Ποσοστό των ανθρώπων θα ζουν εις βάρος της γενικότερης μάζας στον αιώνα τον άπαντα. Και το καλύτερο που μπορεί να’χει για να ελπίζει κάποιος και κάποια, είναι, όχι τα πράγματα να αλλάξουν για τη μάζα, να γίνουν καλύτερα και πιο μπορετά, όχι, μα αντιθέτως, να βγει από τη μάζα, να πουλήσει τη ψυχή και το σώμα του στο διάβολο, για να καταφέρει να ανοίξει την πόρτα του μικρού ποσοστού που κυβερνά το σώμα της ανθρωπότητας, κι εκεί, ακόμη και σκουπίδι να’ναι, ακόμη και βούρτσα στην τουαλέτα των ισχυρών, θα ξέρει ότι, επιτέλους, τα κατάφερε, να γίνει κάτι παραπάνω από το τίποτα, από αυτό το τίποτα που κρατά και συνέχει τα πάντα εδώ πάνω στη γη, για χιλιετίες ολόκληρες. Να γίνει, ονειρεύεται ο άνθρωπος του σήμερα, δεσμοφύλακας των υπόλοιπων ανθρώπων που είναι κλειδαμπαρωμένοι μέσα στον ζωολογικό μας κήπο. Τι κι αν αυτός είναι επίσης κλεισμένος στον ανθρωπολογικό zoo, του φτάνει που κρατά τα κλειδιά και τα παίζει στο χέρι. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Ένα ζώο χειρότερο από κάθε άλλο που’χει υπάρξει.

Παρακολουθώ και τις εξελίξεις στο κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Π.Σ. και μένω έκπληκτος με το πόσο απίστευτα πατροπαράδοτοι είμαστε. Τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας τα πάνε καλά στο θάψιμο των αντιπάλων τους με κάθε μέσο, και μια πλευρά του ελληνισμού φαίνεται πως είναι αυτή. Πέρα από κάθε τι υψηλό που’χει δημιουργήσει, το οποίο εν μέρει προέκυψε λόγω άκρατου ανταγωνισμού, βοήθησε και στην ανάπτυξη τακτικισμών, που τους αποκαλούμε και στρατηγικές, για την επιδίωξη των στόχων μας. Είμαστε φωτισμένα ζώα που αλληλοκατασπαράζονται κι ένας θεός ξέρει πώς καταφέρνει αυτή η γωνιά του πλανήτη να μας φιλοξενεί ακόμα.

Ελλάς το βυζαντείο σου. Αυτό μου θυμίζει η πολιτική σκηνή, το Βυζάντιο, που με τη σειρά του θύμιζε τις πόλεις-κράτη του αρχαίου κόσμου. Κόντρες επί κοντρών, συμφέροντα που κονταροχτυπιούνται σε σημείο απόλυτης καταστροφής.

Κάλλιο σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική. Βυζαντινός λαός.

Κάλλιο να συμμαχήσω με τον εχθρό του εχθρού μου, παρά να δω τον εχθρό μου να μεγαλώνει. Σπαρτιάτες.

Κάλλιο το κόμμα να πάψει να υπάρχει απ’το να το πάρει ο παλιός μου σύντροφος. Κομματόσκυλα.

Κι ούτε μύτη δε σκάει, γιατί να φτάσουμε εκεί, στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα;

Το άλλο που με τρελαίνει, είναι αυτή η ξεδιάντροπη ονομασία που δίνουν τα κόμματα για ότι πραγματικά δεν είναι.

Η Νέα Δημοκρατία, δεν είναι ούτε Νέα, ούτε Δημοκρατία.

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Προοδευτική Συμμαχία, δεν είναι ούτε Συνασπισμός, ούτε Ριζοσπαστική Αριστερά, πόσο μάλλον Προοδευτική Συμμαχία.

Και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, ούτε Πανελλήνιο υπήρξε, ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε Κίνημα.

Κι αν είμαι ακραίος που τα λέω αυτά, δεν πέφτω έξω απ’την αλήθεια. Ίσως οι αρχικές προθέσεις των κομμάτων να’ταν αυτές, κι ίσως ήταν κι αγνές, αλλά η πράξη και η ιστορία, άλλα έδειξαν.

Σκεπτόμενος αυτά, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι δεν μπορεί να υπάρξει το οτιδήποτε καθαρό στον κόσμο μας, που να μην το λερώνει το συμφέρον. Ξέρω πολύ καλά ότι ο απτός ρεαλισμός έρχεται να πλημμυρίσει κάθε προσπάθεια που κάνει χρήση της όποιας ιδεολογίας. Οι ιδεολογίες, είναι για κάτι τύπους ρομαντικούς, που νομίζουν πως πολεμούν για την επικράτηση ιδεών, ενώ ουσιαστικά πέφτουν θύματα ομάδων συμφερόντων που ντύνουν τους λόγους με τα ιδεολογικά περιτυλίγματα.

Λίγο μόνο πιστεύουν οι άνθρωποι. Κι αυτό, ίσως είναι τόσο κακό όσο και καλό. Γιατί, αν όντως πιστεύαμε σε αυτά που λέμε, τότε δε θα’χε απομείνει κανείς στον κόσμο μας. Θα’χαμε αλληλοκατασπαραχθεί πλήρως.

Μα αν πάλι, σε κάτι πρέπει να πιστέψουμε, έστω κι αυτό το λίγο που μπορούμε να κάνουμε, τότε τι θα πρέπει να’ναι αυτό;

Αν πρέπει να έχουμε μια κάποια, πολύχρωμη μα και διαφανή ταυτότητα, ποια θα πρέπει να’ναι;

Αυτό είναι που ψάχνω στη ζωή μου, μη παραβλέποντας ότι κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος με δαίμονες εντός του, θεούς και διαβόλους, που κυνηγά να επιβιώσει, να αναπαραχθεί, και να κυριαρχήσει. Γιατί κανείς, όσο κι αν πιστεύει, δεν είναι ικανός να απελευθερωθεί από τη φύση του, εκτός εάν είναι χακαρισμένος από τη βιοχημεία εντός του, ή αν είναι φελλός που κυμματοδέρνει στον ωκεανό της ζωής.

Προχωρώ στη ζωή μου, ακούγοντας αυτές τις κρυφές αλυσίδες που κρατούν δεμένα τα χέρια και τα πόδια μου, τις αλυσίδες που’χουν κι οι υπόλοιποι αδερφοί κι αδερφές μου, φτιαγμένες από τηλεοράσεις, social media, ιδεολογίες, λογικές και συναισθήματα.

Τελικά, πόσο ελεύθερος μπορεί να’ναι ο άνθρωπος;

Νιώθω σα να’μαι πάνω στη φουσκάλα της κοσμικής σούπας που μεγαλώνει και μεγαλώνει κι από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί.

Ο άνθρωπος του σήμερα.

Με δόντια έτοιμα να κατασπαράξουν.

Με χέρια που ζητούν να πνίξουν.

Με μάτια που πετούν σπίθες.

Και με ψυχή κλεισμένη στον εαυτό της.