Θανάσης Τσακαλίδης: ___Και καταλήγουμε σήμερα, σε ακόμη μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση, όπου τυφλοί κι αόμματοι, πολεμούν ο ένας τον άλλο, και ξεκατινιάζονται δίχως κανέναν ενδοιασμό, κραδαίνοντας ο καθείς τους κι από μια σημαία ψεύδους. __Το καλό στην υπόθεση ωστόσο είναι ότι οι αλλαγές, σχεδόν ποτέ δεν έρχονται επί της ουσίας από πάνω προς τα κάτω, αλλά αντιστρόφως. Αυτό σημαίνει ότι οι λαοί, οι κοινωνίες, είναι αυτές που ασκούν πιέσεις για αλλαγές. __Έγιναν, γίνονται και θα γίνουν, οι θείοι και οι θείες από τη Γερμανία, την Αυστραλία και την Αμερική, απάτριδες του κόσμου, θα σφουγγίζουν τα δάκρυά τους κάθε τόσο που θα σκέφτονται τη ζωή που άφησαν πίσω τους. __ Η μόνη λογική στάση είναι η ελπίδα που πηγάζει από τη γνώση ότι τα πράγματα αλλάζουν από κάτω προς τα πάνω. Αρκεί εμείς που’μαστε στα κάτω, να μην πέφτουμε θύματα της παγίδας που θέλει να μας χωρίζει σε στρατόπεδα, __Οι λύσεις που χρειαζόμαστε είναι ήδη μέσα στα κεφάλια μας και δεν απαιτείται να γίνουμε υπουργοί για να τις εφαρμόσουμε, μπορούμε να το κάνουμε σιγά σιγά αλλάζοντας τα πράγματα εκεί όπου φτάνει το χέρι μας. __Στην πολιτική απελπισία απαντούμε με ενεργοποίηση της σκέψης και της δράσης, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Πολιτική Απελπισία

20 ΜΑΪΟΥ, 2023~ ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ

Τι κι αν έγραψα χθες τρεισήμισι χιλιάδες λέξεις, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με ωθεί να γράψω ακόμη περισσότερες, αλλιώς το κεφάλι δε θα ηρεμήσει.

Σε συνέχεια, λοιπόν, των χθεσινών, θα αναφερθώ σε αυτό το κείμενο, με περισσότερες λεπτομέρειες, σε όλα τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν, ειδικά τις μέρες αυτές των εκλογών.

Το μεγαλύτερο παράδοξο πηγάζει από το γεγονός πως τα κόμματα και οι άνθρωποι που μας έριξαν μέσα στη λαίλαπα των κρίσεων, καλούνται εδώ και χρόνια να μας βγάλουν από τη δύσκολη, σχεδόν θανατηφόρα, κατάσταση.

Κι αυτό το παράδοξο, σε συνδυασμό με την κατάσταση όλης της πολιτικής σκηνής, είναι που γεννά την πολιτική απελπισία που νιώθει ο πολίτης της Ελλάδας.

Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, μεσουράνησαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι αυτοί φταίνε για όλα τα καλά κι όλα τα κακά, χέρι χέρι βέβαια με την κοινωνία που τους στήριζε κι έκανε τα στραβά μάτια. Δεν ξέρω πότε μπήκε η Ελλάδα ως χώρα στον φαύλο κύκλο που την βρίσκουμε και σήμερα, το σίγουρο είναι ότι πέφτουμε εδώ και δεκαετίες όλο και χαμηλότερα. Όχι τόσο οικονομικά, αλλά κοινωνικά, αξιακά, πρωτίστως.

Οι δυνάμεις και οι τάσεις που μας επηρεάζουν από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, πιέζουν τη χώρα από γεννησιμιού της, δίνοντάς της δρόμο να διαβεί και μέσα για να συντηρηθεί. Αν νομίζουμε πως η χώρα είναι έτσι όπως είναι λόγω της ηλιθιότητάς μας μόνο, τότε γελιόμαστε. Αλλά είναι αλήθεια επίσης, ότι δεν μπορεί κανείς να’χει την απαίτηση από τους άλλους να τον βοηθούν, αν αυτοί οι άλλοι δεν παίρνουν τίποτα σε αντάλλαγμα. Η πολιτική, κι άρα και η γεωπολιτική, δείχνει ξεκάθαρα τη ζωώδη φύση μας, την έλλειψη ηθικής που χαρακτηρίζεται ως δύναμη, και τον πραγματισμό της εκλεπτυσμένης ζούγκλας.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η Ελλάδα είχε πολλούς λόγους για να πέσει προς τα κάτω, αφού είχε πολιτικούς που έβαζαν το ατομικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Και καταλήγουμε σήμερα, σε ακόμη μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση, όπου τυφλοί κι αόμματοι, πολεμούν ο ένας τον άλλο, και ξεκατινιάζονται δίχως κανέναν ενδοιασμό, κραδαίνοντας ο καθείς τους κι από μια σημαία ψεύδους. Γιατί, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα της πολιτικής, αν θέλεις να πας μπροστά, πρέπει να γίνεις μετρ του ψέματος. Για όποιον κι όποια αγαπάει την αλήθεια, η πολιτική στο ανώτερο επίπεδο, είναι τόσο αποκρουστική που δε θέλει καν να ασχολείται μαζί της. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολιτικοί είναι οι χειρότεροι των χειροτέρων μιας κοινωνίας, ειδικά της ελληνικής, και απαρτίζεται από λαμόγια, πολιτικάντηδες και οπορτουνιστές. Ακόμη κι αν μπει κανείς αγνός στην πολιτική, είναι τέτοιο το σύστημα, που αν θέλεις να παραμείνεις εντός του, θα πρέπει να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο με όλη τη σημασία της λέξης. Θα πρέπει να καταντήσεις ένας άλλος, πολύ μακριά από τον άνθρωπο ο οποίος μπορεί να ήσουν. Σπάνια, πολύ σπάνια, υπάρχουν άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο στην πολιτική, κι αυτό συμβαίνει γιατί έχουν χαρακτήρα και ήθος, κάτι που σπανίζει όσο κι ο χρυσός. Κι αν πάνε να κάνουν κάτι, τότε είναι που το σύστημα τους τρώει, είτε δολοφονώντας τους στην πράξη, είτε ακυρώνοντάς τους ως πολιτικές φιγούρες.

Γνωρίζοντας ότι το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο από γεννησιμιού του, μιας κι ακόμη και κατά τη διάρκεια της επανάστασης, υπήρχαν εντονότατες τριβές που έφτασαν να γίνουν η αιτία να δολοφονηθεί ο μόνος άνθρωπος ίσως που μπορούσε να στήσει ένα κράτος, ο Καποδίστριας, και λόγω της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού που είναι τελευταία στα χειρότερά του, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα.

Το καλό στην υπόθεση ωστόσο είναι ότι οι αλλαγές, σχεδόν ποτέ δεν έρχονται επί της ουσίας από πάνω προς τα κάτω, αλλά αντιστρόφως. Αυτό σημαίνει ότι οι λαοί, οι κοινωνίες, είναι αυτές που ασκούν πιέσεις για αλλαγές. Πότε πότε φτάνουν και στην επανάσταση. Άρα, δεν μπορούμε για κανέναν λόγο να ελπίζουμε στην Ελλάδα σε κάτι κάλο που θα προκύψει από τους πολιτικούς, αν δεν συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, κι αν δεν τους ασκήσουμε εμείς πίεση για να προβούν σε σημαντικές αλλαγές, θέλουν δε θέλουν.

Δεν υπάρχει κατ’εμέ άλλη λύση παρά η πολιτική ενεργοποίηση της κοινωνίας, την οποία οι άρχοντες αυτού του τόπου δεν κάνουν άλλο από το να τη διαιρούν για να τη βασιλεύουν, ρίχνοντας οπιούχα κάθε είδους για να ναρκώνουν τόσο τις αισθήσεις όσο και την σκέψη. Αν πραγματικά θέλουμε μια ζωή καλύτερη, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλο, και θα πρέπει ο καθένας και η καθεμιά, μέσα από τον μικρόκοσμό του, κι από το πεδίο επιρροής του, να επιδιώξει μικρές μικρές αλλαγές που θα τείνουν να αλλάζουν συνειδήσεις.

Ο κόσμος μας περιέρχεται σε μια νέα φάση, μεταπολιτικής που στηρίζεται στην μετααλήθεια, μιας πολιτικής δηλαδή που στηρίζεται στην πολύ καλή προπαγάνδα και το ψέμα, άρα μιας ά-πολιτικης. Αυτά που θα συμβούν στην ανθρωπότητα, θα έρθουν κι εδώ να μας επηρεάσουν στο εκατό τοις εκατό. Τα πράγματα στενεύουν, και δε χωρά πλέον άλλη πλάκα και ηλιθιότητα από το πολιτικό μας σύστημα. Ήρθε η ώρα που πρέπει να σοβαρευτούμε, αφού δεν το κάναμε δέκα χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης, που νιώθαμε αδικημένοι απ’όλους κι απ’όλα, μα πάνω απ’όλα από εμάς τους ίδιους, φτάνει ο κόμπος στο χτένι λόγω των αλλαγών σε διεθνές επίπεδο.

Μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τεκτονικές αλλαγές όλοι οι ρουφιάνοι που μας ρουφούν το αίμα τόσα χρόνια; Άνθρωποι που έπρεπε να είναι στη φυλακή, αλλά αντ’αυτού κατεβαίνουν περιχαρείς, σωστοί υποκριτές, στις κάλπες, ζητώντας ψηφαλάκια;

Με πιάνει μια αηδία όταν κοιτώ τα πρόσωπά τους και χωλαίνει το μέσα μου. Ανακατεύομαι και μόνο στην ιδέα ότι άνθρωποι σαν και του λόγου τους με κυβερνούν και ρυθμίζουν τα της ζωής της δικής μου, των ανθρώπων που αγαπώ, και μιας ολόκληρης κοινωνίας που εδώ και χρόνια βράζει.

Ο Μητσοτάκης που το παίζει κουλ ενώ είναι αυταρχικός τύπος κι απλά μυρίστηκε το κενό στον κεντρώο χώρο και μπήκε σφήνα. Δημιούργησε επιτελικό κράτος για να τα ελέγχει όλα, ερντογανίζοντας, χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που μπορούσε μια τετραετία τώρα για να επιβάλλεται και να’ναι ένα βήμα τη φορά μπροστά. Και ναι, το επιτελείο απέδωσε λόγω των κρίσεων και λόγω ευελιξίας, κι αν κάτι δεν μας κάνει να τρομάζουμε πλήρως, είναι το γεγονός πως είμαστε μέλος της Ένωσης, κι άρα πρέπει να ακολουθούμε κάποιους κανόνες που δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε. Αυτός ο άνθρωπος, παρόλη τη γελοιότητά του, φαίνεται να’ναι πιο σοβαρός απ’όλους, εκτός ίσως του Ανδρουλάκη ο οποίος είναι νέο αίμα.

Οι υπουργοί στα σημαντικότερα υπουργεία είναι ακροδεξιά στοιχεία και μεταγραφές από το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη, πάντρεμα τρελό του φερόμενου κεντροδεξιού ηγέτη με την άκρα δεξιά στα καλύτερά της. Ο Γεωργιάδης, αυτός ο αποκρουστικότατος τύπος, ανέβασε τόσο τις μετοχές του που έγινε και αντιπρόεδρος κόμματος. Και μένεις να αναρωτιέσαι σε τι χώρα ζεις.

Ο Τσίπρας από την άλλη, ενώ ξεκίνησε δυνατά πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μέθυσε φαίνεται στην πορεία από την εξουσία και την αίγλη της, και δεν λέει να αφήσει το τιμόνι του κόμματος, καταδικάζοντας κι όποιον ρομαντικό βρίσκεται εντός του, λερώνοντάς τον με την ματαιοδοξία του. Ήμουν υπέρ της διαπραγμάτευσης, γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις απλά έπαιρναν εντολές, αλλά η κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Εκτός των άλλων, ο άνθρωπος αυτός ανέβηκε στην εξουσία χάρη στην οργή του κόσμου, και τώρα επιδιώκει μονίμως να δίνει αφορμές στον κόσμο να οργίζεται, για να σερφάρει πάνω στο συναίσθημα αυτό, μήπως και ξαναπάρει την εξουσία.

Είχε και καλούς υπουργούς ο Τσίπρας, πέρα από κάτι τραγελαφικούς, πρώην μέλη της Κ.Ν.Ε. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά κατέληξε μάλλον να μείνει με τους δεύτερους, χάνοντας τους πρώτους στην πορεία. Η χειρότερη περίπτωση είναι ο Πολάκης, που στο πολιτικό του πρόσωπο φανερώνονται όλα όσα δε θέλουμε να’χει ένας Έλληνας πολιτικός. Το τελευταίο τραγελαφικό νέο είναι η επιθυμία του Αλέξη να πάρει τις ψήφους των ανθρώπων που ψήφιζαν τόσα χρόνια Χρυσή Αυγή, μη σεβόμενος τίποτα και κανέναν στο κόμμα του, αλλά ούτε και στους ανθρώπους που τον ψηφίζουν.

Ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να κριθεί ακόμη, κι είναι η αλήθεια πως νιώθω μαζί του όπως ένιωθα απέναντι στον Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός. Αλλά όταν λες μόνο τα καλά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποφεύγοντας να αναφερθείς σε όλα τα άσχημα που προκάλεσε, γιατί ίσως σαν κόμμα να’χει και μεγαλύτερη ευθύνη για την καταστροφή της χώρας, τότε πώς να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη; Και ποιος μας λέει ότι δε θα προκύψουν νέα σκάνδαλα και περαιτέρω διολίσθηση;

Θυμάμαι τις παρατάξεις στη σχολή όταν ήμουν φοιτητής. Όλες ήταν μια και μια. Η ΔΑΠ, ένα έκτρωμα. Η ΠΑΣΠ, μια γελοιότητα. Η ΠΚΣ, μια σκέτη γραφικότητα. Κι όμως, από τις παρατάξεις βγαίνουν τα στολίδια του ελληνικού κοινοβουλίου. Αυτοί που γαλουχήθηκαν σα νέοι μέσα από την μικροπολιτική, αυτοί που γέμιζαν μέχρι και τα ταβάνια με τις ηλίθιες αφίσες τους, παίρνουν σιγά σιγά τη σκυτάλη στα κόμματά τους, κι έρχονται με φόρα να μας σώσουν από τους πολιτικούς τους πατεράδες.

Δεν υπάρχει καν λόγος να αναφερθώ στα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα, που κινούνται μεταξύ γραφικότητας και γελοιότητας, κι ας ψήφισα τελευταία φορά Βαρουφάκη μπρος στο αδιέξοδο που βρισκόμουν.

Όλες τις φορές που ψήφισα ως τώρα, το μετάνιωσα. Γιατί πείστηκα από ψέματα.

Οι πολιτικοί μαθαίνουν να λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός, και του φουσκώνουν τα μυαλά πριν τις εκλογές, σπέρνοντας φρούδες ελπίδες. Μετά τις εκλογές όμως, έρχονται να θερίσουν την απελπισία μας και πάλι.

Οι άνθρωποι αυτοί, που ακόμη κι αν δεν είναι όλοι τους τέτοιοι, είναι οι περισσότεροι ωστόσο, δε φέρουν ηθική άλλη από την ηθική της ζούγκλας. Είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν σχεδόν κάθε μέσο για να πετύχουν τον σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από την απόκτηση της εξουσίας. Καθόλου δεν τους νοιάζει για το λαό, κι αν παραλληλίζουν τα συμφέροντά τους με άλλα συμφέροντα, είναι μόνο και μόνο για να πάρουν μια θέση στο πολιτικό τους θέατρο.

Οι δεξιοί με τους συντηρητικούς, τους επιχειρηματίες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Οι κεντρώοι με την μεσαία τάξη, τους δημόσιους υπαλλήλους και τους σοβαρούς. Η αριστερά με τους πιο ρομαντικούς, τους εργάτες και την αντιδραστική νεολαία που ονειρεύεται επαναστάσεις.

Κι όμως, οι πολιτικοί μιλούν την ξύλινή τους γλώσσα, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, και μένεις να αναρωτιέσαι αν βλέπεις επανάληψη από τον λόγο τους ή κάτι νέο.

Παρακολούθησα το debate των έξι, κι αναρωτιόμουν, πόσο ενοχλητικό και κακοστημένο ήταν αυτό το θέατρο. Τι σόι debate ήταν αυτό δίχως διάλογο, παρά μόνο με ταυτόχρονες απαντήσεις, λες και δεν ξέρουμε τη γραμμή του καθενός και τι θα έκανε εάν. Σα δειγματισμός τάπερ ήτανε σε κάποιο από αυτά τα κανάλια που αναρωτιέσαι πώς γίνεται κι επιβιώνει. Μακάρι με μια μπουνιά στην οθόνη του λάπτοπ μου να χάνονταν όλοι τους κι ας έμενα δίχως λάπτοπ.

Είναι κατάντια αυτή η κατάσταση. Και ειδικά για άτομα σαν κι εμένα, που δεν είναι ακόλουθοι παρά ανεξάρτητοι, μοιάζει να’ναι και ζοφερή. Δεν αντέχεται άλλο η πολιτική στην Ελλάδα. Κι όμως, είναι τέτοια η κατάσταση της χώρας, που πρέπει να την παρακολουθείς τη σκηνή αυτή για να’χεις άποψη. Είναι σα να παίρνεις μικρές δόσεις ενός δηλητηρίου, όχι για να πεθάνεις, αλλά για να συνεχίσεις να ζεις.

Αν βρίσκομαι εδώ που είμαι, στην Ολλανδία, δεν είναι γιατί ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό, αλλά γιατί ήθελα μια ζωή με καλύτερη προοπτική. Με αξιοπρέπεια. Κι αν έχω μιλήσει με πέντε ή δέκα σαν κι εμένα, είναι κι αυτοί θύματα της ίδιας πλεκτάνης που μας ωθεί στα ξένα. Δε φύγαμε γιατί θέλαμε κάπου να πάμε. Φύγαμε γιατί δεν αντέχαμε άλλο να’μαστε στην Ελλάδα. Γιατί η αρρώστια της κοινωνίας είναι τέτοια που μας αρρώστησε κι εμάς. Δε χρειάζεται να μπεις στο νοσοκομείο για να το καταλάβεις. Αν δεν μπορείς να γίνεις λαμόγιο, να βρεις τρόπο να παρασιτείς πάνω στους άλλους, να αξιοποιείς με κάθε βρώμικο μέσο όλες τις ατασθαλίες, τότε μόνο ένας δρόμος υπάρχει, αυτός που οδηγεί στο αεροδρόμιο. Αν θέλεις να ζεις με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια, τότε είσαι καταδικασμένος να φύγεις από την Ελλάδα. Κι όμως, όσες φορές αναγκάστηκα να φύγω, πάντα το μυαλό μου μένει να κοιτά πίσω, με τα δυο μάτια κι όχι το ένα μονάχα, για να καταλαβαίνω τι γίνεται, αλλά και τι θα μπορούσε να γίνει. Και σαν βρίσκομαι στα ξένα, η ψυχή μου φουντώνει κάθε που σκέφτομαι την πατρίδα των παιδικών μου αναμνήσεων, και θέλω να’ρθω να τα γαμήσω όλα πατόκορφα. Είναι φορές που σκέφτομαι να’ρθω και να ανάψω ένα φυτίλι ώστε να ανατιναχτούν όλα, για να δούμε αν θα μείνει τίποτα και κανείς όρθιος, και να ξαναχτίσουμε το τσαρδάκι μας. Μα εννοείται πως δεν μπορώ να το κάνω, δεν έχω τα αρχίδια, ούτε την πυγμή, ούτε και τα μέσα. Κι είμαι κι εγώ ένα θύμα που δε θέλει να λέγεται έτσι, μα είναι, αυτών των ανθρώπων που και τα δάκρυά τους δεν είναι άλλα παρά μονάχα κροκοδείλια.

Έχουν στήσει μια κατάσταση τέτοια που η πολιτική ελίτ, μαζί με την θρησκευτική και την οικονομική, κρατούν τα ηνία της χώρας, και λόγω του ότι έχουν την εξουσία κι έτσι, μια εξουσία πάνω σε ένα σάπιο σώμα, δεν πρόκειται να αλλάξουν κάτι, γιατί αυτοί καλύπτονται. Είναι η χειρότερη μαφία που μπορούσε να μας βρει, μια μαφία που πήρε τα ηνία του κράτους, και δεν έμεινε κανείς που να μπορεί να το υπερασπιστεί, και να υποστηρίξει και την ελληνική κοινωνία. Κι είναι άρα η χώρα χειροπόδαρα δεμένη από τον καρκίνο που την κυβερνά, και έχει μετασταθεί ο καρκίνος, φτάνοντας σε όλα της τα όργανα. Τα κύτταρα τα υγιή, αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα, θα πρέπει να ξενιτευθούν, να αφήσουν το μόνο σώμα που η ζωή τα ετοίμασε να υποστηρίξουν, να πάνε στου διαόλου τη μάνα, να γίνουν άλλοι, κρύβοντας βαθιά, πολύ βαθιά το τι πραγματικά είναι αυτοί. Να μη ζήσουν μια φορά μονάχα σαν ξένοι, αλλά δυο, γιατί θα πρέπει να ξεχάσουν και την ελληνικότητά τους, ψάχνοντας παρηγοριά στον κοσμοπολιτισμό τους. Έγιναν, γίνονται και θα γίνουν, οι θείοι και οι θείες από τη Γερμανία, την Αυστραλία και την Αμερική, απάτριδες του κόσμου, θα σφουγγίζουν τα δάκρυά τους κάθε τόσο που θα σκέφτονται τη ζωή που άφησαν πίσω τους.

Έτσι είναι η Ελλάδα, μια χώρα που γεννά τον πόνο την κάθε ημέρα που ξημερώνει, δίνοντας πικρές χαρές μόνο, κυβερνώμενη από τη χειρότερη μαφία, τρώει σα σωστός Κρόνος τα παιδιά της, κι αυτομαστιγώνεται συνεχώς για να καθαγιάσει τις αμαρτίες της.

Ο μεγαλύτερος ρεαλισμός είναι να’σαι απαισιόδοξος. Αλλά αν αφεθούμε στην απαισιοδοξία, τότε οι κακοί νικούν, γιατί μας νικούν. Η μόνη λογική στάση είναι η ελπίδα που πηγάζει από τη γνώση ότι τα πράγματα αλλάζουν από κάτω προς τα πάνω. Αρκεί εμείς που’μαστε στα κάτω, να μην πέφτουμε θύματα της παγίδας που θέλει να μας χωρίζει σε στρατόπεδα, αλλά να συνειδητοποιούμε πως στο ίδιο καζάνι βράζουμε, είτε δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος. Αν θέλεις μια ζωή με αξιοπρέπεια, μια ζωή που δε χρειάζεται να ξεπουλήσεις τον εαυτό σου για να δεις άσπρη μέρα, τότε το μόνο που σου μένει είναι να επιδιώξεις την ενότητα, με όλα τα κύτταρα, τους συνανθρώπους σου δηλαδή, που τα συμφέροντά σου παραλληλίζονται. Δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία, να καταδυναστεύεται από λίγους που θέλουν να φαίνονται πολλοί. Δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να φυτοζωεί σα μέσα σε γλάστρα για να μη χάσουν την εξουσία οι δυνάστες της. Το μόνο που χρειάζεται, είναι μια νέα αντίληψη των πραγμάτων, που είναι το πρώτο βήμα προς τη λύση, κι αυτό γιατί, η νέα αντίληψη καταδεικνύει το μέγιστο πρόβλημα, που δεν είναι η οικονομία, ούτε η κοινωνία, αλλά η νοοτροπία που μας έφερε εδώ που μας έφερε.

Πάλι νιώθω ότι δεν είπα όσα ήθελα, κι αύριο θα μου’ρχονται σκέψεις και ιδέες τις οποίες ξέχασα να συμπεριλάβω, αλλά τουλάχιστον έχω δώσει το νήμα της σκέψης μου, οπότε κάθε ένας και κάθε μια που θα μπει στον κόπο να το πιάσει, ίσως και να μπορεί δίχως βοήθεια να φτάσει εκεί όπου εγώ ξέχασα να πάω.

Οι λύσεις που χρειαζόμαστε είναι ήδη μέσα στα κεφάλια μας και δεν απαιτείται να γίνουμε υπουργοί για να τις εφαρμόσουμε, μπορούμε να το κάνουμε σιγά σιγά αλλάζοντας τα πράγματα εκεί όπου φτάνει το χέρι μας.

Το ζήτημα είναι να ξέρουμε ποιοι είμαστε και που βρισκόμαστε, και να μην τρέφουμε αυταπάτες, νομίζοντας πως είμαστε κάτι παραπάνω από ψυχές που βράζουν σε ένα καζάνι σούπας.

Στην πολιτική απελπισία απαντούμε με ενεργοποίηση της σκέψης και της δράσης, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Πολιτική Απελπισία https://stoxastis.gr/%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac/